Newsletter 3 WaanVlucht - FuirlaFolie - WahnFlucht - FleetheFrenzy
NL
Derde internationale korennieuwsbrief voor WaanVlucht 2014-2015
Aan alle koren met interesse in het WaanVlucht-desertieproject.
Stuur deze Nieuwsbrief gerust verder
Eerdere nummers en meer info vind je op www.desertie.be
Op eenvoudig verzoek kan je van de mailinglijst geschrapt worden.
EN
Third international choral newsletter for Frenzy Flight / Fleeing the Frenzy (working titles) 2014-2015 (see below)
To all solidarity choirs interested in the desertion project.
Please forward this newsletter to others
Previous issues and more info can be found on www.desertie.be
Upon simple request your address can be deleted from the mailing list.
FR
Troisième bulletin international Fuirlafolie 2014 – 2015 (voir plus bas)
A toutes les chorales qui s'intéresse au projet Désertion
Merci de transmettre ce bulletin à tous les chœurs qui, selon vous, pourraient être intéressés par le projet.
Les numéros précédents et plus d'infos peuvent être trouvées sur www.desertie.be
Si vous ne souhaitez plus recevoir ce courrier, faites-le nous savoir.
DE
Dritter internationaler Chorbericht über WahnFlucht 2014-2015 (sieh weiter unten)
An alle Chöre, die sich für das WahnFlucht Desertionsprojekt interessieren
Bitte leite diesen Newsletter weiter an andere ...
Frühere Ausgaben und weitere Infos finden Sie unter www.desertie.be
Auf Wunsch können Sie von der Mailing-Liste gelöscht werden.
NL
Beste vrienden van het strijdkorenlied ,
Deze derde interantionale nieuwsbrief is geheel gewijd aan de Ode van de Deserteur. Een kleine geschiedenis. We gingen in juli 2012 over onze desertieplannen praten met Frederic Rzewski, de éminence grise van de geëngageerde muziek (zie http://nl.wikipedia.org/wiki/Frederic_Rzewski). We hadden een vaag idee over een modern desertielied asielzoekers dat overal ter wereld gezongen zou kunnen worden. Rzewski kwam met de idee om ook een muziekstuk te maken op originele teksten uit WO-I. Dit werd de Ode.
Vertrekpunt was het boek van Geert Buelens (Het lijf in slijk geplant) met oorlogsgedichten van over de hele wereld in de originele talen. Uit zijn boek selecteerden we gedichtfragmenten over desertie en oorlogsweigering uit verschillende landen die betrokken waren in de oorlog. Daarnaast gingen we nog op zoek gegaan naar andere dichters uit die tijd. Enkele criteria :
- gedichten tegen de oorlog en zo mogelijk over desertie
- geen klassieke "war poets" die uiteindelijk vaak de ellende van de oorlog esthetiseerden.
- grote namen uit de verschillende taaltraditities : bv. Pessoa (Portugees), Apollinaire (Frans), Van Ostaijen (Nederlands), Brecht en Tucholsky (Duits), Lorca (Spaans), Tzara (Roemeens/dada), Majakowski (Russisch), Tagore (India), Hikmet (Turks), ze bleken allemaal anti-oorlogsgedichten te hebben geschreven
- belangrijke talen (bv Arabisch, Jiddisch) en continenten (Indisch, Zuid-Afrika) moeten vertegenwoordigd zijn
het gedicht waaruit het motto komt waarvan we ooit vertrokken "sometime they'll give a war and nobody will come" (Carl Sandburg)
De fragmenten samen moeten een soort van verhaal vertellen. Er moet een opbouw en logica inzitten. Toen er een plusminus definitieve keuze van fragmenten was, kwamen we uit op een Ode van ongeveer 1500 woorden. Vééél te lang, zei Rzewski. Na enig knip- en puzzelwerk bleven er nog 1000 woorden over. Nog te lang om een muziekstuk van ongeveer 15 minuten te maken.
Toen kwam Rzewski met het idee om met korte zinnen uit de fragmenten te werken die "zoals de Old Masters deden" herhaald en herhaald kunnen worden. Het publiek verstaat toch geen jota van de Ode, omdat die uit 19 talen is opgebouwd. Het heeft dus een tekstboekje nodig waarin de fragmenten in hun geheel kunnen staan met daarop aangeduid welke losse zinnen de Ode uitmaken.
Nu is er een voorlopig libretto van ongeveer 400 woorden. Er zijn 28 fragmenten van 28 dichters in 19 talen. Afhankelijk van de noden van de compositie kan er nog wat aan veranderen. Hopelijk kunnen we in een volgende nieuwsbrief de defintieve versie toevoegen en meer informatie geven over de manier waarop Rzewski met dit materiaal aan de slag wil.
EN
Dear friends of the solidarity choir movement,
(We apologize for the quick poor translation. Next time will be better...)
This third international newsletter is dedicated to the Ode of the Deserter. A little history. July 2012 we presented our project to Frederic Rzewski, the eminence grise of the political music (see http://en.wikipedia.org/wiki/Frederic_Rzewski). We had a vague idea about a modern composition where desertion and asylum seekers throughout the world could be linked. Rzewski came up with the idea for a song to combine original texts from WW-I. This would become the Ode.
Starting point was the book of Geert Buelens (“The body planted in mud”, unfortunately only unpublished in Dutch) with war poems from around the world in their original languages. From this book we selected fragments of poem about war resistance and desertion from different countries that were involved in the war. In addition, we looked for more poets of that time. Some criteria:
- poems against the war and possibly about desertion
- no classic "war poets" who often aestheticise the misery of war
- big names from different speaking regions: e.g. Pessoa (Portuguese), Apollinaire (French), van Ostaijen (Dutch), Brecht and Tucholsky (German), Lorca (Spanish), Tzara (Romanian / dada), Majakowski (Russian), Tagore (India), Hikmet (Turkish), they all have written anti-war poems
- major languages (eg Arabic, Yiddish) and continents (Indian, South Africa) should be represented
the motto we once chose for the project shoud be included "sometime they'll give a war and nobody will come" (poem from Carl Sandburg)
The fragments together must have some sort of story and build an internal logic. After our final choice of poems was made final we ended up with an Ode of about 1500 words. Much too long, Rzewski said. After some cutting and pasting there were still about 1000 words. Still too long for a composition of about 15 minutes.
Rzewski came up with a new idea : “The old masters repeated the text over and over again, so that it could be understood. Maybe if each poem gets just a very brief space. Could be interesting.” Nevertheless would nobody would understand, because the Ode is made up out of 19 languages. Thus the public will need a booklet with the fragments in their entirety.
Now there is a provisional libretto of about 400 words. There are 28 sentences of 28 poets in 19 languages. Depending on the needs of the composition some changes are still possible. Hopefully we can publish the definitive version in the next newsletter and add more information about how Rzewski intends to put the Ode into music.
FR
Chers amis des chorales de lutte,
(Nous nous excusons pour la traduction rapide et médiocre. La prochaine fois sera meilleure...)
Ce troisième bulletin internationale est consacrée à l'Ode au Déserteur. Un peu d'histoire. En Juillet 2012 nous avons discuté nos projets concernant la première guerre mondiale avec Frederic Rzewski, l'éminence grise de la musique engagée (voir http://fr.wikipedia.org/wiki/Frederic_Rzewski). Nous avions une vague idée d’une chanson moderne qui pourrait faire le lien entre entre la désertion et la demande d’asile. Rzewski a eu l'idée d’une chanson basée sur des textes originaux de la Première Guerre mondiale. Ce fut l'Ode.
Le point de départ était un livre de Geert Buelens (“Le corps planté dans la boue”, malheureusement uniquement disponible en Néerlandais) avec des poèmes de guerre dans les langues originales de tous les pays qui étaient impliqués. De son livre, nous avons sélectionné des fragments de poèmes sur la résistance contre la guerre et la désertion. En outre, nous avons cherché d'autres poètes de l'époque. Certains de nos critères:
- poèmes contre la guerre et sur la désertion
- pas de «poètes de guerre« classiques qui finissent souvent par esthétiser la misère de la guerre.
- de grands noms des traditions linquistiques différentes: p.e. Pessoa (portugais), Apollinaire (français), Van Ostaijen (néerlandais), Brecht et Tucholsky (allemand), Lorca (espagnol), Tzara (roumain / dada), Majakowski (russe), Tagore (Inde), Hikmet (turque), ils ont tous écrit des poèmes anti-guerre
- de langues (p.e. arabe, yiddish, espéranto) et de continents (Inde, Afrique du Sud) à ne pas oublier
- le poème d’où vient le slogan que nous avions choisi dès le début "Un jour ils vont donner une guerre et personne n’y viendra" (Carl Sandburg)
Il doit y avor une structuren logique dans les fragments et ensemble ils doivent raconter quelque chose. Après le choix final, nous nous sommes restés avec une Ode d'environ 1500 mots. Beaucoup beaucoup trop, Rzewski disait. Après quelques découpes il restait environ 1000 mots. Encore trop long pour une composition d'environ 15 minutes.
Rzewski a eu l'idée d'utiliser des phrases courtes choisies des fragments à fin de les utiliser “comme les Vieux Maîtres en les répétant et répétant”. Le public ne comprendra en tout cas pas un mot de'lOde, car elle est construite en 19 langues différantes. Le public aura donc besoin d’une brochure avec les fragments intégrales et des traductions.
Le livret provisoire se compose d'environ 400 mots. Il y a 28 fragments de 28 poètes en 19 langues différentes. Selon les besoins du compositeur, il se peut qu’il y aura encore des petits changements. J'espère que nous pourrons publier la version définitive dans le prochain bulletin avec plus d'informations sur la façon dont Rzewski a conçu sa composition.
DE
Liebe Chorfreunde,
(Wir entschuldigen uns für die schnelle und dürftige Übersetzung. Wir versprechen Besserung...)
Dieser dritte internationale Chorbericht ist der “Ode an den Deserteur” gewidmet. Eine kleine Geschichte. Juli 2012 sprachen wir zum ersten mal über unseren Desertionsplänen mit Frederic Rzewski, die graue Eminenz der engagierten Musik (siehe http://de.wikipedia.org/wiki/Frederic_Rzewski). Wir hatten eine vage Idee von einem modernen Desertionslied, das über Asylbewerber gehen könnte. Rzewski kam mit der Idee für eine Komposition zu Originaltexten aus dem Ersten Weltkrieg. Dies wurde die Ode.
Ausgangspunkt war ein Buch von Geert Buelens (nur auf Holländisch herausgebracht) mit Kriegsgedichten aus der ganzen Welt in den Originalsprachen. Aus diesem Buch wählten wir Gedichtfragmente über Kriegsverweigerung und Fahnenflucht, aus möglichst vielen Ländern die damals in den Krieg verwickelt waren. Darüber hinaus haben wir noch andere Dichter aus der damaligen Zeit gesucht. Einige Kriterien:
- Gedichte gegen den Krieg und über Desertion
- keine “klassische” Kriegsdichter", die am Ende oft das Elend des Krieges ästhetisierten.
- Große Namen aus den verschiedenen Sprachgebieten : zB Pessoa (Portugiesisch), Apollinaire (Französisch), Von Ostaijen (Niederländisch), Brecht und Tucholsky (Deutsch), Lorca (Spanisch), Tzara (Rumänisch / dada), Majakowski (Russisch), Tagore (Indien), Hikmet (Türkisch), alle haben tatsächlich schon zu der Zeit Antikriegsgedichte geschrieben
- wichtige Sprachen (zB Arabisch, Jiddisch) und Kontinente (Indian, Südafrika) sollten vertreten sein
- und jedenfalls auch das Gedicht, aus dem das Motto stammt, dass wir ausgewählt hatten "stell dir vor, es gibt Krieg und keiner geht hin" (Carl Sandburg)
Die Fragmente sollten zusammengefügt auch eine Art Struktur und Logik haben. Nach der endgültige Auswahl der Fragmente bekamen wir eine Ode von etwa 1500 Worten. Vie-ie-iel zu viel, meinte Rzewski. Nach Schneiden und Kleben waren es noch ca. 1000 Worte. Noch zu lange für eine Komposition von etwa 15 Minuten.
Dann kam Rzewski mit der Idee, kurze Sätze aus den Fragmenten zu verwenden, so dass diese "ebenso wie die Alten Meister es taten" wiederholt und wiederholt werden können. Das Publikum versteht sowieso von der Ode nichts, denn sie ist in 19 Sprachen gefasst. Es braucht jedenfalls ein Programmheft, das die einzelne Fragmente in ihrer Gesamtheit aufzeigt und andeutet, welche einzelne Sätzen die Ode aufbauen.
Jetzt gibt es ein vorläufiges Libretto von etwa 400 Worten. Es gibt 28 Fragmente von 28 Dichtern in 19 Sprachen. Je nach den Bedürfnissen der Zusammensetzung kann eine gewisse Änderung daß sein. Hoffentlich können wir im nächsten Newsletter endgültige Version und weitere Informationen hinzufügen, wie Rzewski mit diesem Material arbeiten will.
zondag 10 februari 2013
woensdag 6 februari 2013
een refusenik tegen de bezetting
Vier jonge Israëli's weigeren legerdienst in een nieuwe 'refusenik'-golf
Recent zijn drie jonge Israëli's naar de gevangenis verwezen voor hun weigering om dienst te nemen in het Israëlische leger. Een vierde gewetensbezwaarde kreeg vrijstelling van dienst. Samen vormen zij de eerste groep van refuseniks in Israël in de afgelopen drie jaar. Noam Gur leek een nieuwe pionier. Sinds 2009 zijn er geen soortgelijke collectieve daden van weigering meer geweest. Nu blijkt dat Gur niet zo alleen is, als ze dacht. Sinds haar publieke verklaring werd Gur gecontacteerd door drie gewetensbezwaarden, en de vier coördineren nu hun acties. Een weigert omwille van de bezetting, een tweede was officier maar weigert terug te keren naar zijn reserve-eenheid en de derde is een pacifist. De laatste zal wellicht vrijgesteld worden van dienstplicht, maar de eerste twee vliegen de gevangenis zoals Gur.
Dit is het verhaal van een van hen, Alon Gurman.
'Mijn weigering is een daad van solidariteit met onze Palestijnse kameraden die vechten voor vrijheid, rechtvaardigheid en gelijkheid', zegt Alon Gurman, 18 jaar, uit Tel Aviv. Hij was van plan om legerdienst te doen, totdat hij de Westelijke Jordaanoever bezocht had.
Alon Gurman in Nabi Saleh (Anne Paq / Activestills)
"Ik nam deel aan betogingen met de gedachte dat verkeerde politieke beslissingen kunnen rechtgetrokken worden. En verandering moet van binnenuit komen, dacht ik. En dus volgde ik de voorgeschreven procedure om me als dienstplichtige te laten inlijven. Pas toen ik de eerste keer naar de bezette gebieden ging, besefte ik dat ik nooit een deel van dat leger kan zijn. Ik zag het slopen van huizen, ik zag ongelooflijk geweld tegen protesterende burgers, en alles in de naam van het kolonisering. Ik was vooral getraumatiseerd toen ik werd gearresteerd tijdens een demonstratie in Al-Walaja, net toen we ons begonnen te verspreiden. De soldaten hadden mijn leeftijd, het waren mijn collega's, en ik zag het effect van de dienst op hen. Je kunt niet moreel handelen in een immorele situatie."
Gurman nam geregeld deel aan de vrijdagdemonstraties op de Westelijke Jordaanoever. “Ik zag officieren die hun secretaresses verkrachtten, soldaten die Soedanese vluchtelingen folterden aan de grens, en een legereenheid die een stad in de vlammen zette.” Tijdens de Gazaoorlog organiseerde hij protesten in Tel Aviv, waarvoor hij persoonlijke bedreigingen ontving. Dit heeft hem alleen maar gesterkt in zijn besluit tot weigering.
In een verklaring van begin 2012 schrijft Gurman : "Mijn dienstweigering is niet alleen bedoeld om deelname aan bezetting en apartheid te vermijden, maar het is een daad van solidariteit met onze Palestijnse kameraden die vechten voor vrijheid, rechtvaardigheid en gelijkheid ... Mijn hoop is dat ik door mijn weigering enige invloed op de samenleving kan hebben, en zo anderen kan aanmoedigen om hetzelfde te doen."
Recent zijn drie jonge Israëli's naar de gevangenis verwezen voor hun weigering om dienst te nemen in het Israëlische leger. Een vierde gewetensbezwaarde kreeg vrijstelling van dienst. Samen vormen zij de eerste groep van refuseniks in Israël in de afgelopen drie jaar. Noam Gur leek een nieuwe pionier. Sinds 2009 zijn er geen soortgelijke collectieve daden van weigering meer geweest. Nu blijkt dat Gur niet zo alleen is, als ze dacht. Sinds haar publieke verklaring werd Gur gecontacteerd door drie gewetensbezwaarden, en de vier coördineren nu hun acties. Een weigert omwille van de bezetting, een tweede was officier maar weigert terug te keren naar zijn reserve-eenheid en de derde is een pacifist. De laatste zal wellicht vrijgesteld worden van dienstplicht, maar de eerste twee vliegen de gevangenis zoals Gur.
Dit is het verhaal van een van hen, Alon Gurman.
'Mijn weigering is een daad van solidariteit met onze Palestijnse kameraden die vechten voor vrijheid, rechtvaardigheid en gelijkheid', zegt Alon Gurman, 18 jaar, uit Tel Aviv. Hij was van plan om legerdienst te doen, totdat hij de Westelijke Jordaanoever bezocht had.
Alon Gurman in Nabi Saleh (Anne Paq / Activestills)
"Ik nam deel aan betogingen met de gedachte dat verkeerde politieke beslissingen kunnen rechtgetrokken worden. En verandering moet van binnenuit komen, dacht ik. En dus volgde ik de voorgeschreven procedure om me als dienstplichtige te laten inlijven. Pas toen ik de eerste keer naar de bezette gebieden ging, besefte ik dat ik nooit een deel van dat leger kan zijn. Ik zag het slopen van huizen, ik zag ongelooflijk geweld tegen protesterende burgers, en alles in de naam van het kolonisering. Ik was vooral getraumatiseerd toen ik werd gearresteerd tijdens een demonstratie in Al-Walaja, net toen we ons begonnen te verspreiden. De soldaten hadden mijn leeftijd, het waren mijn collega's, en ik zag het effect van de dienst op hen. Je kunt niet moreel handelen in een immorele situatie."
Gurman nam geregeld deel aan de vrijdagdemonstraties op de Westelijke Jordaanoever. “Ik zag officieren die hun secretaresses verkrachtten, soldaten die Soedanese vluchtelingen folterden aan de grens, en een legereenheid die een stad in de vlammen zette.” Tijdens de Gazaoorlog organiseerde hij protesten in Tel Aviv, waarvoor hij persoonlijke bedreigingen ontving. Dit heeft hem alleen maar gesterkt in zijn besluit tot weigering.
In een verklaring van begin 2012 schrijft Gurman : "Mijn dienstweigering is niet alleen bedoeld om deelname aan bezetting en apartheid te vermijden, maar het is een daad van solidariteit met onze Palestijnse kameraden die vechten voor vrijheid, rechtvaardigheid en gelijkheid ... Mijn hoop is dat ik door mijn weigering enige invloed op de samenleving kan hebben, en zo anderen kan aanmoedigen om hetzelfde te doen."
zondag 3 februari 2013
David Hemler : 28 jaar deserteur - 28 years deserter
David Hemler leefde 28 jaar ondergedoken in Zweden
David Hemler was een van de acht door de US Air Force meest gezochte voortvluchtigen. Hij deserteerde in 1984 en kwam pas in juli 2012 boven water. Hij leefde 28 jaar in Zweden onder een valse naam als regeringsambtenaar, is getrouwd en heeft drie kinderen.
Hemler deserteerde toen hij 21 was gedesillusioneerd uit het leger. Hij was gestationeerd op een luchtmachtbasis in Augsburg en liftte naar Stockholm. Hij bouwde een leven op zonder dat hij over ware identiteit vertelde. Hemler zei dat zijn politieke opvattingen over het leger veranderden en pacifist geworden was.
De tijd was nu rijp om zijn verhaal te doen, omdat zijn derde dochter naar de crèche kon en zijn vrouw beter in staat is om te zich te organiseren, wanneer hij gearresteerd zou worden.
Hij vertelde aan de pers over zijn aankomst in Zweden. "Ik verzon het verhaal dat ik weggelopen was van mijn ouders, omdat ze voortdurend onderweg waren. Maar niemand geloofde het." De Zweedse autoriteiten registreerden David Hemler als burger van een onbekend land. Hij was zogezegd geboren in Zürich en emigreerde in januari 1986.
Linda J. Card, woordvoerster van de Air Force Office of Special Investigations, zei tegen de New York Times dat ze die kerel echt wilden vangen. James Dillard, een andere woordvoerder voegde eraan toe dat zijn familie hem misschien wel vergeeft, maar dat de luchtmacht nog steeds op zoek is naar gerechtigheid." Als je eenmaal wegloopt van het leger en je deserteert, dan achtervolgt je dat voor de rest van je leven."
Zweden heeft over militaire of politieke delicten geen uitleveringsverdrag met de Verenigde Staten. Het is dus onbekend wat de volgende stap van Amerikaanse regering zal zijn.
David Hemler hided 28 long years in Sweden
David Hemler was one of the eight most wanted fugitives by the U.S. Air Force. He deserted the U.S. Air Force in 1984 and recently revealed himself and explained how he lived under an assumed name for 28 years in Sweden as a government worker who is married with children.
Hemler deserted when he was 21 because he became disillusioned from the military. He hitch-hiked from an Air Force base in Augsburg, Germany to Stockholm. He built himself a life in Sweden where he didn't tell anyone his true identity.
The time was right now to tell his story because, his third daughter could go to day care, so his wife would be better able to cope if he was arrested.
Hemler said his political views of the military were changed when he became a pacifist. With that he walked away from the Air Force base without permission.
He told the press of his life when he arrived in Sweden: "I made up a story that I ... ran away from my parents who were travelers but nobody believed it.” With Swedish authorities, David Hemler is registered as a citizen of an unknown country. He was, according to the documents, born in Zürich and immigrated in January 1986.
Hemler said his family in Sweden did not believe him when he first told them of his past. He said that so far no one is upset with him.
Linda J. Card, a spokeswoman for the Air Force Office of Special Investigations, said the New York Times that they really want to catch this guy. James Dillard, another spokesman for the Office of Special Investigations, said that while his family might forgive him, the Air Force may still seek justice. “Once you run from the military and you desert, that's something that follows you for the rest of your life.”
Sweden does not have an extradition treaty with United States over military or political offenses, so it is unknown what the U.S. government's next step will be.
David Hemler was een van de acht door de US Air Force meest gezochte voortvluchtigen. Hij deserteerde in 1984 en kwam pas in juli 2012 boven water. Hij leefde 28 jaar in Zweden onder een valse naam als regeringsambtenaar, is getrouwd en heeft drie kinderen.
Hemler deserteerde toen hij 21 was gedesillusioneerd uit het leger. Hij was gestationeerd op een luchtmachtbasis in Augsburg en liftte naar Stockholm. Hij bouwde een leven op zonder dat hij over ware identiteit vertelde. Hemler zei dat zijn politieke opvattingen over het leger veranderden en pacifist geworden was.
De tijd was nu rijp om zijn verhaal te doen, omdat zijn derde dochter naar de crèche kon en zijn vrouw beter in staat is om te zich te organiseren, wanneer hij gearresteerd zou worden.
Hij vertelde aan de pers over zijn aankomst in Zweden. "Ik verzon het verhaal dat ik weggelopen was van mijn ouders, omdat ze voortdurend onderweg waren. Maar niemand geloofde het." De Zweedse autoriteiten registreerden David Hemler als burger van een onbekend land. Hij was zogezegd geboren in Zürich en emigreerde in januari 1986.
Linda J. Card, woordvoerster van de Air Force Office of Special Investigations, zei tegen de New York Times dat ze die kerel echt wilden vangen. James Dillard, een andere woordvoerder voegde eraan toe dat zijn familie hem misschien wel vergeeft, maar dat de luchtmacht nog steeds op zoek is naar gerechtigheid." Als je eenmaal wegloopt van het leger en je deserteert, dan achtervolgt je dat voor de rest van je leven."
Zweden heeft over militaire of politieke delicten geen uitleveringsverdrag met de Verenigde Staten. Het is dus onbekend wat de volgende stap van Amerikaanse regering zal zijn.
David Hemler hided 28 long years in Sweden
David Hemler was one of the eight most wanted fugitives by the U.S. Air Force. He deserted the U.S. Air Force in 1984 and recently revealed himself and explained how he lived under an assumed name for 28 years in Sweden as a government worker who is married with children.
Hemler deserted when he was 21 because he became disillusioned from the military. He hitch-hiked from an Air Force base in Augsburg, Germany to Stockholm. He built himself a life in Sweden where he didn't tell anyone his true identity.
The time was right now to tell his story because, his third daughter could go to day care, so his wife would be better able to cope if he was arrested.
Hemler said his political views of the military were changed when he became a pacifist. With that he walked away from the Air Force base without permission.
He told the press of his life when he arrived in Sweden: "I made up a story that I ... ran away from my parents who were travelers but nobody believed it.” With Swedish authorities, David Hemler is registered as a citizen of an unknown country. He was, according to the documents, born in Zürich and immigrated in January 1986.
Hemler said his family in Sweden did not believe him when he first told them of his past. He said that so far no one is upset with him.
Linda J. Card, a spokeswoman for the Air Force Office of Special Investigations, said the New York Times that they really want to catch this guy. James Dillard, another spokesman for the Office of Special Investigations, said that while his family might forgive him, the Air Force may still seek justice. “Once you run from the military and you desert, that's something that follows you for the rest of your life.”
Sweden does not have an extradition treaty with United States over military or political offenses, so it is unknown what the U.S. government's next step will be.
Abonneren op:
Posts (Atom)